Με βαθιά θλίψη η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ) παρακολουθεί σιωπηρά τα διαδραματιζόμενα στον χώρο της υγείας μετά την απώλεια του 10χρονου μαθητή Σταύρου Γιωργαλλή.
Η ΟΕΒ σεβόμενη τον απέραντο πόνο της οικογένειας που θρηνεί το παιδί της, συνειδητά επέλεξε την απόλυτη σιωπή. Ωστόσο, μια εβδομάδα μετά οφείλει να λάβει θέση στις βασικές πτυχές που προκύπτουν:
Πρώτον, όποτε μια αλληλουχία γεγονότων οδηγεί σε οδυνηρά αποτελέσματα με ανθρώπινες απώλειες κατά τρόπο εξωφρενικό, πρόκειται σαφώς περί συστημικής αστοχίας και θεσμικής αποτυχίας. Ακόμα και αν ενοχοποιείται ανθρώπινο σφάλμα ή ασύγγνωστη αμέλεια, αυτό αφορά μόνο την διαχείριση της ήδη συντελεσθείσας συμφοράς. Η αποτροπή της επόμενης, επιβάλλει οργανική επανεξέταση και μηχανικό επανασχεδιασμό ολόκληρης της αρχιτεκτονικής του συστήματος.
Δεύτερο, το πιο πάνω, προϋποθέτει όχι μόνο την νηφάλια αποτίμηση των γεγονότων αλλά και την αρμονική συνεργασία όλων των κρίκων της αλυσίδας. Ο εντοπισμός και η απόδοση τυχόν προσωπικών ευθυνών είναι δουλειά της δικαιοσύνης. Δουλειά όλων των άλλων είναι η συστράτευση και συνεργασία για να μην βιώσουμε ποτέ ξανά την ίδια οδύνη.
Τρίτο, η στοχοποίηση και δαιμονοποίηση συλλήβδην του ιατρικού σώματος συνιστά ύβριν με την αρχαιοπρεπή έννοια του όρου. Με απαξιωμένο στην συλλογική συνείδηση τον κυριότερο πυλώνα της υγείας, το παρόν και το μέλλον της υγείας, (πριν, κατά ή μετά το ΓΕΣΥ) είναι δυσοίωνο. Όσοι, συνειδητά ή μη, ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια και επιστημοσύνη των γιατρών μας, άθελα τους καλλιεργούν τις συνθήκες για νέες τραγωδίες.
Τέταρτο, η αναδιάρθρωση, ο εκσυγχρονισμός και η αποτελεσματική λειτουργία του δημόσιου τομέα υγείας δεν μπορεί να περιμένει την υλοποίηση του ΓΕΣΥ αφού το ΓΕΣΥ δεν αποτελεί πανάκεια και δεν μπορούμε να το χρησιμοποιούμε μόνιμα ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ».
Τέλος, η δυναμική αντίδραση των γιατρών του δημοσίου, έχει πείσει και τον τελευταίο συμπολίτη μας, ότι η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας στις ουσιώδεις υπηρεσίες πρέπει να ρυθμιστεί νομοθετικά. Χιλιάδες φορές η ΟΕΒ έχει επισημάνει ότι οι απεργίες σε νευραλγικούς τομείς, δεν στρέφονται εναντίον του εργοδότη αλλά πλήττουν ασύμμετρα το κοινωνικό σύνολο ή την ομαλή οικονομική δραστηριότητα προκαλώντας δυσανάλογες ζημιές σε αθώα θύματα.
Δεν υπάρχει βάλσαμο για την απώλεια ενός παιδιού, ειδικά την ώρα του σχολείου. Θα είναι όμως η καλύτερη «συγγνώμη» στον ίδιο και την οικογένεια του, αν μεριμνήσουμε ώστε ο Σταύρος να είναι το τελευταίο παιδί που χάνουμε με αυτό τον τρόπο.
